Afscheid van Met Clothilde

Deze tekst werd geschreven door Pepe Paul en voorgelezen door Meme Marleen op de begrafenis van Met Clothilde :

Moeder,

Na de eerste wereldoorlog sprong je als klein meisje met je klompen over de plassen, om naar school te gaan langs modderige wegen die nog verlicht werden met gaslantaarns.

Auto's kwam je nog niet tegen, en er was nog geen TV. Je maakte het begin mee van alle toestellen die wij nu dagelijks gebruiken. En als je daarover vertelde, voegde je er steevast aan toe: " De wereld moet toch nog niet lang bestaan, hé. "

Je trouwde en kreeg vier kinderen, waarvan er één je al vlug ontnomen werd.

Terwijl pa in de zomer met zijn dorsmachine rondtrok, zorgde jij voor de boerderij en de kinderen.

Nooit gingen jullie op reis, want een boer moet voor zijn beesten zorgen. Maar dat veranderde wanneer jullie in pensioen gingen, samen met de buren pikte je vele eendagsreisjes mee.

Tot op een mooie zomerdag in 88 je hart een beetje moe werd, maar dank zij een pacemaker hebben we je nog lang bij ons mogen houden.

Op 80-jarige leeftijd is Pa ons ontvallen, en van dan af beschouwde je ook je eigen actief leven als voorbij, en werd je een beetje onverschillig.

Je kende de ongelooflijke luxe elke dag je kinderen en kleinkinderen rond jou te hebben, en je gezicht straalde bij ieder bezoekje van je achterkleinkinderen. Enkele trouwe buren maakten je gelukkig door regelmatig eens binnen te springen, en hun eerste wafels waren altijd voor jou.


Moe,

Jij was het vuur waaraan we ons altijd konden warmen.

Toen je in het rustoord belandde, was je nog maar een hoopje asse dat zachtjes lag te gloeien.

En toen verdween heel stil de laatste gloed, en alles werd grijs.


Paul